رضا محمدی

یک غزل . اما تمامش درد بود 

قصه تنهایی یک مرد بود

غصه مردی که در باغ دلش 

هرچه گل رویید رنگش زرد بود

او که جنسش از بهاران بود اما قصه اش 

یک زمستان بلند سرد بود

بارها پرسیده ام این روزگار بی وفا 

از چه در حقش چنین نامرد بود

مرد تنها لحظه ای احساس آرامش و بعد 

بر سر دوش هزاران مرد بود

او که تابوتش چنین بر دوش مردم میرود 

روزگاری شاعری پردرد بود