کامران بابادی

تغییرات مستمر اقتصاد جهانی شرایطی رقابتی را برای شرکت‌ها به وجود آورده است. شرایطی که به همراه رقابت جهانی موضوعاتی همچون نوآوری‌های تکنولوژی و افزایش مقررات در مواجهه با بحران‌ها و چالش‌ها را به دنبال داشت. درنتیجه این تغییرات گزارشگری سنتی نسبت به برطرف شدن نیازهای اطلاعاتی استفاده‌کنندگان با چالش بزرگی روبرو شده ‌است که توان پاسخگویی به آن را ندارد. برای مقابله با این چالش‌ها گزارشگری پایداری[1] که ناشی از تکامل گزارشگری مسئولیت اجتماعی[2] و زیست‌محیطی[3] در شرکت‌های بزرگ و چندملیتی بود، پدیدار شد. یافته‌ها نشان می‌دهد تا سال 1999، تقریباً 39 درصد شرکت‌های ثروتمند جهان موسوم به (G250) اقدام به تهیه گزارشگری پایداری می‌کردند که این عدد در سال 2010 به 95 درصد رسیده است. در راستای این تکامل گزارشگری یکپارچه[4] را می‌توان آخرین تحول از گزارشگری پایداری دانست که یک رویکرد گزارشگری جامع، استراتژیک، پاسخگو و مرتبط با نیازهای اخیر ذینفعان است. این شیوه گزارشگری نتیجه تلاشی چندجانبه از سوی
کمیته بین‌المللی گزارشگری یکپارچه (IIRC[5])، گزارشگری جهانی (GRI[6])، کمیته توسعه گزارشگری پایداری و سازمان ملل است. گزارشگری یکپارچه به‌عنوان چیزی فراتر از یک گزارش، به دنبال ارائه اطلاعات مالی و غیرمالی توأماً می‌باشد که بیان می‌کند «شرکت چگونه ایجاد شده است؟»، «چگونه ارزش‌های پایدار را ایجاد کرده» و درنتیجه به موضوع‌های اقتصادی، زیست‌محیطی و اجتماعی توجه می‌کند...