نوسازی سیاسی در عصر مشروطه‌ی ایران

موضوع کتاب حاضر، بررسی نظریه‌های روشنفکران ایران دربارة گذار از جامعة سنّتی به جامعة مدرن است. این اثر، با هدف تحلیل چگونگی مواجهة ایرانیان با موضوع گذار به جامعة متجدّد و یا تجدّد (مدرنیته) در حوزة اندیشة سیاسی و بررسی جریان‌ها و تحوّلات اندیشة سیاسی در دورة گذار تدوین شده است. نگارنده در این نوشتار سعی دارد، ضمن تشریح چهار راهکار ارائه شده از سوی روشنفکران برای گذار که از صدر مشروطه مطرح شده است، آرای برخی نمایندگان راهکارهای مذکور یعنی میرزا فتحعلی آخوندزاده، عبدالرّحیم طالبوف، سیدجمال‌الدّین اسدآبادی و میرزا ملکم‌خان را نیز به اجمال بررسی کرده و همچنین مهم‌ترین مولّفه‌های نوسازی سیاسی در زمان حاضر را مطالعه نماید. مشخّصة کتاب، دقّت در چهار راهکار گذار از سنّت به تجدّد: تقدّم تجدّد به نوسازی؛ حفظ فرهنگ بومی و «ملّی» اخذ علم و تکنیک غربی؛ بومی‌گرایی در تضاد با قرائت «ملّی» از تجدّد و از نوسازی به تجدّد: گذار جامعة سنتی به جامعة متجدّد و گسترش بحث در این زمینه است.