آخرین وداع

داستان کتاب حاضر، دربارة جنگ ایران و عراق بین سال‌های 13591367 است. این داستان واقعی، بیانگر خاطرات کودکانه و احساسات نویسنده دربارة پدر شهیدش «جواد صفدری»، به همراه عکس‌هایی از شهید است. در یکی از خاطرات چنین آمده است: راوی که در زمان جنگ کودک بوده است، غم نبودن پدر را به علّت شرکت در جنگ احساس می‌کند. شبی بعد از اذان صبح، پدر با لباس خاکی به دیدن آنها می‌آید و خواهران و برادران و مادر از دیدن او شاد می‌شوند. روز بعد چند تن از همسایه‌ها برای مادر تعریف می‌کنند که پدر پشت در خانه نماز به جای می‌آورده است. مادر متعجب علّت این کار را از پدر می‌پرسد. پدر در جواب می‌گوید هنگامی که به در رسیده است، صدای اذان را شنیده و از آنجا که می‌دانسته، دیدن مادر و بچّه‌ها نماز وی را به تأخیر خواهد انداخت همان‌جا به ندای معبود لبیک گفته و به نماز ایستاده است.