عرفان هندو و اسلامی

نگارنده در کتاب حاضر کوشیده است تا این فرض اثباتنشده را که عرفان پدیده ای کم و بیش یک شکل در تمام سنن دینی است، رد کند. او بر این حقیقت تاکید میکند که نه تنها در سنن عرفانی مختلف، بلکه در یک دین واحد تجارب عرفانی متنوع، آشکارا ظاهر شده است. او در نظر دارد تا در هشت سخنرانی، پیشرفت اندیشة عرفانی را در دورة شکلگیری آن، یعنی در «هندوئیزم» و اسلام ردیابی کند. هدف او این است که تنوع عرفانی پیدا شده در هر دو سنت دینی را بررسی نماید. نویسنده بحث خود را با تمایز کردن سه نوع عرفان اصلی «پانته ایستی» یا «همه درخدایی»، «وحدت یکپارچه» و «گفتوگوهای عاشقانه باخدا» آغاز کرده، سپس پیشرفت آن را در شکلگیری هندوئیزم دنبال میکند. اما دربارة اسلام، نگارنده گسترش تصوف را از منظر شخصیتهای اصلی چون: ابویزید، ابوسعید، جنید، غزالی و.... بررسی میکند.