نظریه و سیاستهای تجارت بین الملل و بازرگانی خارجی ایران

سیاست تجاری به طور معمول به عنوان مجموعه ای از ابزارهای مداخله در تجارت، مانند تعرفه ها، سهمیه ها و یارانه ها صادراتی تعریف میشود که توسط یک کشور برای مداخله در تجارت آزاد استفاده میشود. بر این اساس، سیاست تجاری، یک سیاست ملیگرایانه است، زیرا دولتها آن را به کار میگیرند تا علیه تولیدکنندگان خارجی در بازارهایشان یا در بازرهای داخلیبه کار گیرند. با این حال، اعضای سازمان جهانی تجارت در تنظیم و اجرای سیاست تجاری خود باید از موافقت نامه های بین المللی، رهنمودها و ضوابط رفتاری در زمینة تجارت، آن گونه که در مقررات سازمان جهانی تجارت گنجانده شده است، پیروی کنند. ایران نیز از سال 1388 تلاش کرده است تا به عضویت سازمان تجارت جهانی در آید. پیوستن به این سازمان برای ایران وسیله ای برای تحقق توسعة اقتصادی است. بازرگانی ایران پس از انقلاب اسلامی در بخش صادرات غیرنفتی و گسترش مبادلات پایاپای توسعة چشمگیری یافته است. در کتاب حاضر نخست، رهیافتهای جدید در نظریة تجارت بین الملل و به ویژه نظریة جدید تجارت تبیین شده است. سپس، به سیاست استراتژیک تجاری و صنعتی و کاربرد آن در بازرگانی خارجی ایران اشاره و دیدگاه های «پل کروگین» برندة جایزة نوبل اقتصاد در سال 2008 در زمینة نظریه جدید تجارت و سیاست استراتژیک تجاری بیان شده است. در ادامه، مبانی نظری، موضوعات جدید و پیوستن ایران به سازمان جهانی تجارت تشریح شده و پیامدهای آن در زمینة اصلاحات تجاری و سیاست رقابتی مورد بحث قرار گرفته است. در پایان، به جهانی شدن اقتصاد، رژیم تجاری و ارتباط تجارت جهانی و فقر پرداخته و ابعاد مختلف موضوعات مذکور، بررسی شده است.