الشیعه الامامیه فی التاریخ

یک نحوة اجماع، در نظریه‌های تاریخی حاکی از قطعیت وجود تشیع به مفهوم محبت و دوستی اهل بیت (ع)، به عنوان عنصر متمایزکننده‌ای برای برخی اصحاب، در زمان شخص رسول‌الله حکایت می‌کند. از میان آنها افرادی برآمدند که پس از رحلت پیامبر (ص) بر امامت حضرت علی (ع) اصرار داشتند. در سال‌های 41 تا 60 ه . و در زمان حکومت معاویه، ممتاز بودن شخصیت این گروه باعث شد، به شدت مورد تعقیب امویان واقع شوند. جریان‌شناسی آن گروه به عنوان جامعة فعال، دارای مطالبات ضد حکومتی در سه حادثة تاریخی (سال 61 ه . در کربلا؛ سال 64 تا 65 ه . نهضت توابین، و سال 66 تا 67 ه . قیام مختار ثقفی در کوفه) قابل ره‌گیری است. تا انتهای قرن اول ه . گرایش سیاسی ضد دولت، تنها وجه ممیزة شیعیان با عدة زیادی از جامعة اسلامی بود، اما از اوایل قرن دوم ه . یک حرکت استدراجی در جهت هویت‌دهی و تمایز حقوقی فقهی در شیعه مشاهده شد و در دوران امام محمد باقر (ع) به اوج رسید. در کتاب حاضر بر اساس مستندات تاریخی به بررسی نحوة شکل‌گیری شیعة امامیه و نحوة گسترش آن در طول تاریخ پرداخته شده است.