زبور مانوی

زبور مانوی یکی از آثار ادبی، آیینی و عرفانی روزگار ساسانی، حدود سدة 3 و 4 میلادی است که نخست به زبان سریانی سروده شد و آنگاه به زبان‌های دیگر برگردانده شد. این اثر در قرن چهارم میلادی نخست به یونانی و سپس به تبطی ترجمه شد. آلبری آن را از متن تبطی به انگلیسی برگرداند و همین ترجمه مبنای ترجمة فارسی قرار گرفت. زبورمانوی که سرودة مانی و عارفان، بلندپایة مانوی است، شامل سروده‌های نیایشی و عرفانی مانوی است و در عمق خودگنوسی است و دربارة جنبش بما، مانی، عیسی مسیح، ستایش ایزدان و ایزدبانوان مانوی مانند پدربزرگی یا زروان، انسان قدیم هرفردبغ، نبرد نور و ظلمت، اسطورة آفرینشن دورة آمیختگی نور و ظلمت و پایان جهان است. کتاب حاضر، حاوی چهار فرگرد (فصل) با عنوان‌های زیر است: مزامیربما، مزامیری برای عیسی، مزامیر هراکلیدس و مزامیر توماس.