افسانه شیرین داراب نامه

«بهمن»، هشتمین شاه ایران از سلسلۀ کیانی، با دختر خود، «همای» ازدواج کرد. هنگام مرگ بهمن، همای حامله بود. بهمن، سلطنت ایران را به همای سپرد و طفلش را جانشین خود معین کرد تا پس از تولد و رسیدن به حد بلوغ تاج سلطنت را بر سر بگذارد. همای به منظور به دست آوردن سلطنت، طفل را پس از ولادت با مقداری جواهر و سکه‌های طلا در صندوقی نهاد و به آب فرات افکند. صندوق را گازری از آب گرفت و به خانه برد. گازر و همسرش، که نوزاد خود را از دست داده بودند، کودک نویافته را گرامی داشتند و «داراب» نام نهادند. داراب زمانی که بزرگ شد دریافت که گازر، پدر او نیست پس نزد یکی از سران سپاه همای شتافت و توجه همای را جلب کرد و سرانجام همای سلطنت را بدو واگذاشت. «داراب‌نامه»، داستان زندگی پر فراز و نشیب داراب، پسر اردشیر (بهمن) از شاهان کیانی است که هزاران سال سینه به سینه در میان ایرانیان روایت شده است. در قرن ششم هجری «ابوطاهر محمد طرسوسی» از قصه‌گویان مشهور آن دوره این افسانه را به صورت مکتوب درآورده است. کتاب حاضر به بازنویسی داستان زندگی داراب با نثری روان اختصاص یافته است.