آسیب‌شناسی سینمای کودک و نوجوان: گفت‌و‌گو با پانزده تن از اهالی سینمای کودک و نوجوان

یکی از معضلات عظیم سینمای کودک آن بوده که هیچ‌گاه متولی جدی نداشته و عوامل سینمای کودک پس از یک شکست تجاری، از این نوع سینما روگردان شده‌اند و حوصلۀ بررسی عوامل شکست در ارتباط با مخاطب خود را نداشته و حمایتی کاملا جدی نیز از جانب دولت در این عرصه از خود ندیده‌اند. بعد از انقلاب اسلامی حدود ده سال مدیران دولتی به حمایت جدی و همه‌جانبه‌ از سینمای کودک و نوجوان پرداختند (از 1366 تا 1375) که حاصلش ثمرات مفیدی برای نوجوانان ایران داشت. در قبل از انقلاب مکانی به نام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، تعداد زیادی فیلم از دید و دربارۀ کودک تولید کرد که به هر حال موفقیت نسبی به همراه داشت و در هرگونه، آثار موفقی به یادگار ماند. بعد از انقلاب، تهیه‌کنندگان خصوصی به طرق مختلف از مراکزی مثل کانون و بنیاد سینمای فارابی کمک گرفته و بار تولید سینمای کودک را به دوش کشیده‌اند، اما در اواخر دهۀ شصت و اوایل دهۀ هفتاد و پس از چند اثر ناموفق و شکست تجاری، توان تحمل این‌گونه سینما را از دست داده و برخی عوامل سینمای کودک اعم از تهیه‌کننده، نویسنده، کارگردان و بازیگر خود را به سوی سایر گونه‌های سینما مشغول کرده‌اند. در دهۀ هفتاد نیز سیاست‌های کانون در ارتباط با سینمای کودک تعدیل یافته و حضور در جشنواره‌های خارجی برایش مهم‌تر است. در این مجموعه به روشی دیالکتیک، انگاره‌های اساسی حاکم بر ذهنیت‌های اهالی سینمای کودک و نقاط ضعف و قوت این نوع سینما به چالش کشیده شده است تا بدین‌ترتیب آسیب‌شناسی ساختاری موضوعی سینمای کودک و نوجوان انجام گیرد.