دیدگاه کارشناسی در امور نجات غریق

گسترش روزافزون محیط‌های ورزشی و تفریحی وابسته به آب، که از محبوب‌ترین و پرجاذبه‌ترین سرگرمی‌های مردمی است، بیش‌تر کشورها را بر آن داشته که در کنار گسترش این‌گونه اماکن ورزشی، آموزش فن شنا را در راس برنامه‌ریزی‌های مربوط به تامین سلامت و امنیت مردمان خود در نظر گیرند؛ چرا که بررسی‌های به عمل آمده نشان می‌دهد که غرق شدن در آب سومین رتبه را در آمار مرگ و میر جهانی به خود اختصاص داده است. عدم آگاهی از فن شنا، عدم استفاده از وسایل ایمنی هنگام شنا، نادیده گرفتن مقررات مربوط به شنا و اماکن آبی، استعمال مواد مخدر، مصرف داروهای گوناگون، عدم حضور نجات غریق و... از اهم دلایل غرق‌شدگی در آب است. سابقۀ عضویت تاریخچۀ تشکیلات نجات‌غریق در ایران و سابقۀ عضویت ایران در فدراسیون بین‌المللی (نجات‌غریق) به سال 1314 برمی‌گردد. اولین کلاس‌های آموزشی نجات‌غریق در سال 1313 در منظریۀ تهران زیر نظر مستر "گیسبون" و "گرنی" و استاد ایرانی دکتر "بنایی" تشکیل شد و در ادامۀ فعالیت‌های نجات‌غریق، در سال 1342، اساس‌نامۀ نجات‌غریق دریایی تدوین و تحت عنوان اساس‌نامۀ تشکیلات نجات‌غریق ایران به چاپ رسید. طبق این اساس‌نامه نجات‌غریق مجموعه‌ای است از اصول، فنون و مقرراتی که بر اساس آن برای تامین سلامت و ایمنی مراجعان و استفاده‌کنندگان از اماکن شنا و ورزش‌های آبی نسبت به پیش‌بینی، پیش‌گیری، تجهیز، امداد، خدمات‌رسانی به مصدومان و مجروحان حوادث احتمالی اقدام می‌گردد.