کمال‌الدین بهزاد

استاد کمال الدین بهزاد بزرگ‌ترین و مشهورترین نقاش مینیاتورساز ایرانی است که در سال دهم هجری قمری متولد شد. بهزاد دارای استادانی با نام امیر روح‌الله، معروف به میرک نقاش هراتی و سید احمد تبریزی بود. وی نخست نزد امیر علی شیرنوائی و سپس در دربار سلطان حسین بایقرا در هرات تقرب یافت. او مدت‌ها بعد به همراه شاه اسماعیل اول به تبریز رفت و به ریاست کتابخانه‌ی سلطنتی منصوب گردید تا این که در همان‌جا درگذشت و در کنار آرامگاه کمال‌الدین خجندی مدفون شد. آن‌چه که بیش از هرچیز دیگری کارهای بهزاد را از سایر نقاشان متمایز می‌کند واقع‌بینی او است. این واقع‌بینی بیش‌تر در تصویرهایی دیده می‌شود که نشان‌دهنده‌ی زندگی عادی و مردم معمولی است. نفوذ کار بهزاد در کار نقاشان دیگر تا نیم‌قرن بعد از او نیز دیده می‌شود، به طوری که برخی از شاگردانش چون: قاسم‌علی و آقامیرک در کار خویش کم و بیش به پای استاد بهزاد رسیدند. بیش از یک‌صد سال است که هنرپژوهان جهان درباره‌ی کمال‌الدین بهزاد، نگارگر ایرانی، جست‌وجو و بحث می‌کنند. نگارنده نیز در کتاب حاضر به زندگی بهزاد پرداخته و جنبه‌ها و دوران‌های مختلف زندگی وی را تحت این عناوین بررسی کرده است: "محیط زاد و رشد بهزاد"، "بهزاد در دوره‌ی تیموریان"، "بهزاد در دوره‌ی صفویان"، "بهزاد از نگاه معاصران"، "کارستان بهزاد"، "کتاب‌آرایی"، "نگاره‌های تک‌برگی"، "شاگردان و پی‌سپاران بهزاد" و "دست‌یافت‌ها و دست‌آوردها". در پایان کتاب نیز تصاویر تعدادی از آثار بهزاد آورده شده است.