ایجاد جوامع با سواد

در نیمه‌ی قرن نوزدهم فقط ده درصد از جمعیت بزرگسالان جهان می‌توانستند بخوانند یا بنویسند. یونسکو برآورد می‌کند که در انتهای قرن بیست و یکم بیش‌تر از 80 درصد از بزرگسالان حتی در حداقل سطوح می‌توانند بخوانند یا بنویسند. گذار به سوی گسترش سواد در جهان بین جوامع یکسان و مشابه نبوده است. پراکندگی تدریس رسمی، طرح‌ریزی‌هایی که به خوبی سازماندهی شده‌اند و گسترش فرصت‌های یادگیری بزرگ‌سالان، همه در این زمینه ایفای نقش کرده‌اند. نگارنده در کتاب حاضر به دو مبحث کلی پرداخته است: در ابتدا، تاریخچه‌ی گذار جوامع مختلف به گسترش و فراگیر شدن سواد را مرور می‌کند و عواملی که این فرایند را توسعه داده‌اند مانند: مدارس رسمی، طرح‌ریزی‌ها و فرصت‌های یادگیری بزرگ‌سالان و نیز عوامل عقب‌ افتادن آن را بررسی می‌کند. سپس به آزمون بافت جوامع گسترده‌تر و وسیع‌تر در زمینه‌ی سواد می‌پردازد، و مسائلی از این دست را مطرح می‌سازد: چگونگی اکتساب سواد در وضعیت‌های اجتماعی متفاوت، چگونگی استفاده از سواد در زبان‌های خاص، چطور سواد به خدمت افراد مختلف و اهداف اجتماعی درمی‌آید، و چگونه سواد به وسیله‌ی سیاست‌های عمومی در وضعیت‌های خانوادگی تحت تاثیر قرار می‌گیرد.