مقررات هوانوردی "دوره تخصصی تکمیلی خدمات پروازی"

از بدو پیدایش هواپیما لزوم داشتن مقررات یکنواخت در تمام کشورها به منظور نظم و ایمنی در هوانوردی لازم به نظر می‌رسید. لذا بعضی از کشورها برای نیل به این هدف در سال 1910 میلادی در پاریس گردهم آمدند تا قانونی در این رابطه تدوین نمایند و چون نتیجه‌ی مطلوب از آن به دست نیامد، مجددا در سال 1919 بعد از جنگ جهانی اول و عهدنامه‌ی صلح چندین کشور برای تدوین یک موافقت‌نامه بین‌المللی گردهم آمدند و هریک دو نفر نماینده به کمیسیونی تحت عنوان "کمیسیون هواپیمایی" گسیل داشتند. دست‌آورد این کمسیون که بعدها به "کنوانسیون پاریس" معروف گردید، تعیین شرایطی مربوط به مقررات هوانوردی بود که باید در عهدنامه‌ی صلح ذکر می‌شد. در سال 1944 "کنوانسیون شیکاگو" جای کنوانسیون پاریس را گرفت. کنوانسیون هواپیمایی کشوری بین‌المللی شامل اصول کلی و اساسی در زمینه‌ی حقوق هوایی است: این کنوانسیون با شناسایی کامل انحصاری حاکمیت هر دولتی بر فضای هوایی آن کشور شروع می‌شود. با این واقعیت که به حاکمیت هر کشور متعاهد این کنوانسیون اشاره نمی‌کند بلکه تمایل داشته است تا اعلام نماید که کنوانسیون در چارچوب کلی، گرایش به شناسایی این حق برای کشورها حتی کشورهای غیر متعاهد نیز دارد. کتاب حاضر به منظور آشنایی فراگیران با ضمایم این کنوانسیون و هم‌چنین اهداف سازمان جهانی ایکائو گردآوری شده است. بر این اساس برخی از مباحث کتاب بدین‌قرار است: کنوانسیون شیکاگو، اصول کلی در کنوانسیون شیکاگو، هواپیمایی کشوری و دولتی، اهداف و ساختار سازمان ایکائو، هوانوردی، اجرای طرح‌های منطقه‌ای، مقررات هواپیمایی، خصوصیات مقررات هواپیمایی، پیدایش سازمان‌های نظامی و موسسات غیرنظامی در ایران، و مالکیت و ملیت هواپیما.