نقد ادبی در سبک هندی

کتاب حاضر، حاوی مطالبی است در باب نقد و اندیشه‌های انتقاد ادبی در متون فارسی عصر صفویه که از سال 900 تا 1200 هجری قمری را دربرمی‌گیرد. کتاب در شش فصل فراهم آمده است: در فصل نخست نوع ذوق و اندیشه‌ی ادبی حاکم بر این عصر و ویژگی‌های جامعه‌ی ادبی در ایران و هند بررسی شده است؛ فصل دوم به معرفی مسائل عمده‌ی نقد ادبی در این سه قرن اختصاص یافته است که عبارت‌اند از: تعریف شعر، دین و شعر، انتخاب شعر، نقد اصلاحی، سرقت و توارد و ابتذال، لفظ و معنی، قومیت و نژاد در ادبیات، طرز و سبک، نظریه‌ی ادبی در شعر و مضمون‌سازی با اصلاحات ادبی؛ در فصل سوم، نسبت میان بلاغت و نقد ادبی بررسی شده و خاطرنشان گردیده که علم بلاغت به حیطه‌ی نظریه‌ی ادبی مربوط است نه نقد ادبی. از این رو نگارنده ضمن بیان اصول و نظریه‌هایی که در آثار بلاغی مطرح شده، نوآوری‌های محققان بلاغت را معرفی کرده است؛ فصل چهارم به ارزیابی تذکره‌های شاعران اختصاص دارد؛ در فصل پنجم، پنج تن از منتقدان برجسته معرفی شده و زندگی، آثار، شیوه‌ی نقد آن‌ها به تفصیل بررسی گردیده است که عبارت‌اند از: منیر لاهوری، شیدا فتحپوری، حزین لاهیجی، خان آرزو اکبرآبادی، و غلام‌علی آزاد بلگرامی؛ در فصل ششم نیز، پاره‌ای از اصطلاحات و واژگان نقد ادبی در متون عصر صفوی فراهم آمده است.