سیاست و توسعه در جهان سوم

در کتاب آمده است: "دولت توسعه‌ای دارای دو مولفه‌ی ایدئولوژیکی و ساختاری است و این ارتباط ایدئولوژیکی ساختاری است که این دولت را از سایر انواع دولت متمایز می‌کند. مهم‌ترین مشخصه‌ی ایدئولوژیک این دولت، توسعه‌گرا بودن آن است. بدین معنی که این دولت بر ایجاد توسعه‌ی اقتصادی که معمولا شامل افزایش میزان انباشت سرمایه و صنعتی شدن است، تاکید می‌کند... مولفه‌ی ساختاری دولت توسعه‌ای نیز بر توانمندی دولت برای اجرای موثر سیاست‌های اقتصادی تاکید می‌کند. این توانمندی در بخش‌های مختلف دولت اعم از مدیریتی، نمادی، فنی، و سیاسی متبلور می‌شود". با توجه به این نظریه، نویسنده مباحثی از این قبیل در کتاب مطرح می‌سازد: اولویت سیاست در توسعه، مفاهیم توسعه، دولت غیر توسعه‌ای، سیاست‌های حکومت دموکراتیک در جهان سوم، و دولت‌های توسعه‌ای. در کتاب خاطرنشان می‌شود: "اگر چه که دولت‌های بسیاری از جوامع جهان سوم را می‌توان نام برد که خود را دولت توسعه نامیده‌اند و برنامه‌ها و کارکردهای خود را دست‌یابی به توسعه معرفی نموده‌اند، اما در عمل تنها دولت‌های انگشت‌شماری وجود داشته‌اند که توانستند به وعده‌ها و ایده‌های خود جامه‌ی عمل بپوشانند. از جمله‌ی این دولت‌های توسعه‌ای می‌توان به دولت توسعه‌ای ماهاتیر محمد در مالزی و برخی دیگر از دولت‌های آسیای جنوب شرقی اشاره کرد؛ که از ویژگی‌های خاص این دولت‌ها، توجه ویژه به افرایش تولید و گسترش صادرات، سرمایه‌گذاری در صنایع مادر و قابل رقابت با خارج، توسعه‌ی منابع انسانی، توجه به تولید علم و به طور هم‌زمان بهره‌برداری از دانش فنی کشورهای پیشرفته، آیین کنفسیوسی که معتقد به قرار دادن فرهنگ در خدمت تولید و رعایت نظم و وجدان کاری و سخت‌کوشی است، جذب برنامه‌ریزی شده سرمایه‌های خارجی و از همه مهم‌تر اقتدارگرایی بوروکراتیک و غیر فاسد می‌باشد. از این رو، دولتی که به ظاهر شعار دولت توسعه‌‌ای را می‌دهد اما در عمل... هیچ موفقیت قابل ملاحظه‌ای در تحقق توسعه به دست نیاورده است. دولت توسعه‌ای محسوب نمی‌گردد.