در آغاز کتاب تصریح شده است: "برهان این کتاب بر مقدمه‌ای بسیار ساده استوار است: این که برای دریافت خاستگاه‌های اکولوژی لازم است دیدگاه‌های تازه درباره طبیعت را که با پیشرفت ماده باوری و علم از سده هفدهم تا سده نوزدهم سر برآورده است، درک کرد. وانگهی، به جای تصویر کردن صرف ماده باوری و علم به عنوان دشمنان مفاهیم اولیه و به ظاهر مرجح‌تر در باب طبیعت، چنان که در نظریه سبز معمول است، این جا تاکید بر این است که چه گونه هم پیشرفت ماده باوری و هم علم شیوه‌های اکولوژیکی اندیشه را پیش برده و حتی به راستی تحول آن را مسیر ساخته است. بحث همه سویه پیرامون کار داروین و مارکس این دو ماده باور بزرگ سده نوزدهم شکل می‌گیرد. اما مارکس است که کانون اصلی کتاب حاضر را تشکیل... دعوی این است که کلید راهیابی به اندیشه مارکس در این خصوص شیوه‌ای است که مارکس به یاری آن سنت موجود اپیکوری را با توجه به ماده باوری و آزادی می‌پروراند و دیگرگون می‌سازد، ماده باوری و آزادی‌ای که در پیدایش بخش اعظم اندیشه علمی و اکولوژیکی مدرن سهم اصلی دارد". بدین سان نویسنده کتاب، ضمن دفاع از مارکس و انگلس در برابر نقدهای "سبز" معاصر، نظریه ماده باوری و اکولوژی مارکس را تشریح و تبیین می‌کند. وی معتقد است که نه تنها خاستگاه نابودی طبیعت از اندیشه‌های مارکس برنمی‌آید، بلکه اندیشه‌های او را یاری دهنده بنیاد زیست محیطی نوین می‌شمارد. او تاکید می‌کند که نه انسان "کلی" و "بی طبقه" بلکه وجه تولید نظام سرمایه داری مخرب اصلی طبیعت و محیط زیست است.
