هستی در زمان

مضمون محوری کتاب حاضر پرسشی درباره وحدت خویشتن است ;این که چه عنصر، عامل، فراگرد یا ساز و کارهایی از من، "خویشتنی واحد "می‌سازند؟ .نویسنده در این کتاب به بررسی راه‌های گوناگونی می‌پردازد که فلسفه و ادبیات، هر یک به شیوه خود، با پرسش‌ها و معضلات مربوط به "وحدت خویشتن "درگیر شده‌اند و این که پرسش‌های مربوط به "من "همواره در نسبتی تنگاتنگ با چیستی زمان و تجربه انسانی از زمان قرار دارد .بدین سان در کتاب با توجه به موضوع اصلی آرای "اگوستین قدیس"، "دکارت"، "کانت"، "برگسون"، "نیچه"، "پروست "و "ویرجینیا ولف "طرح و ارزیابی شده است .