سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران: بازبینی نظری و پارادایم ائتلاف

پژوهش حاضر حاوی ارزیابی نظری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، نیز متضمن پیشنهادهایی برای طراحی استراتژی‌های مناسب است که براساس این پرسش فراهم آمده است" :اصولا آیا ایران می‌تواند رویکرد خارجی خود را یک جانبه طراحی کند؟ یا این که نیازمند به ائتلاف‌ها و ترکیب‌های متنوع جهت پیش برد اهداف ملی خود است؟ "به عبارت دیگر "تا چه اندازه می‌توان به ترکیب‌های فراملی چشم دوخت تا آن که سیاست خارجی کشور به اهداف اصلی خود دست یابد؟ ."نگارنده بر این باور است که "فرآیند تامین امنیت ملی و ثروت ملی ایران، منطقه‌ای نیستند، بلکه عمدتا بین‌المللی هستند و چون گردونه جهانی نزد غرب است، بهتر است دولت مردان هوشمند ایران تعارض خود را با غرب قاعده‌مند کنند .نه قهر به نفع ایران است و نه شیفتگی .کشور برای کسب ثروت ملی، قدرت ملی و پرستیژ جهانی باید اجماع سیاسی داشته باشد .در شرایطی که اجماع نباشد، هر کس طناب سیاست را به طرف خود می‌کشد و این به ضرر کشور و مردم است .دولت مردان نباید بحث فلسفی کنند ;بحث فلسفی متعلق به دانشگاهیان است .دولت مردان باید تفکر حل‌المسائلی داشته باشند . در هر جای دنیا اگر پیشرفتی در میان کشورهای خارج از غرب دیده می‌شود پیشرفتی است که محصول تلاقی دو لایه فکری است :یکی حفظ حاکمیت ملی و دیگری انترناسیونالیسم .دولت مردانی که جهانی فکر نکنند، نمی‌توانند کشور خود را به خوبی مدیریت کنند .ایران ذاتا یک کشور بین‌المللی است و دولت مردان آن باید به فکر ایران قدرتمند با سامان سیاسی داخلی و ثروت ملی در نیم قرن آینده باشند ."نگارنده در نتیجه‌گیری خود می‌گوید" :راهبرد اتحاد و ائتلاف از پر مشتری‌ترین و علمی‌ترین راهبردهای تضمین کننده صلح و امنیت تلقی می‌شود ."