درآمدی بر ارتباطات سنتی در ایران

"ارتباط سنتی "به مفهومی که در این کتاب مورد نظر است به طور عمده به ارتباط انسانی، شفاهی، چهره به چهره و بی واسطه فردی و گروهی اطلاق می‌شود که علی‌رغم ظاهر ساده و ابتدایی می‌تواند کارکردهای پیچیده و متنوعی داشته باشد .این نوع ارتباطات گرچه به دلیل گستره و پیچیده شدن جوامع انسانی کارکرد گذشته خود را از دست داده‌اند اما هنوز هم از نفوذ و اعتبار خاصی برخوردارند، زیرا به طبیعت انسانی و نیازهای عاطفی و معنوی او نزدیک‌ترند .در عین حال ارتباطات نوین نیز هر جا براساس زیر ساخت‌های ارتباطات سنتی شکل گرفته‌اند موفق‌تر و کارآمدتر بوده‌اند .نویسنده با این نگرش مقوله ارتباط سنتی در ایران را بررسی کرده است .در فصل اول کتاب، اهمیت و منزلت ارتباطات سنتی و ضرورت شناخت بهتر آنها و همچنین لزوم هماهنگی و همراهی این ارتباطات با ارتباطات نوین مطرح شده است . فصل دوم به بررسی زمینه‌های اصلی ارتباطات سنتی (مراکز ارتباطات سنتی، پیام‌ها و محتواهای ارتباطات سنتی، شیوه‌های ارتباطات سنتی و ارتباط گران سنتی) اختصاص یافته است .در فصل سوم به بازشناسی برخی از ارتباط گران سنتی ، پیام‌ها و شیوه‌های ارتباطات سنتی (وعظ، خطابه، سخنوری، و سخنرانی، تعزیه و نقالی) توجه شده است .در فصل چهارم، نقش شبکه ارتباطات سنتی در برخی از جنبش‌های اجتماعی ایران بررسی می‌شود .مقدمه کتاب از دکتر "کاظم معتمدنژاد "درباره جایگاه ارتباطات سنتی در مطالعات ارتباطی معاصر است .